کمک هوش مصنوعی به سلامت فضانوردان: ناسا در حال برنامه‌ریزی برای فرستادن انسان به سیارکی تا سال ۲۰۲۵ و فرستادن انسان به مریخ در دهه‌ی ۲۰۳۰ است. در سفر ناسا به مریخ، به‌عنوان طولانی‌ترین مأموریت فضایی سرنشین‌دار، فضانوردان باید سه سال در فضا دوام بیاورد. اگرچه فضانوردان می‌توانند با شرایط جدید سازگار شوند، سفرهای فضایی طولانی‌مدت بر بدن انسان فشار می‌آورد و فضانوردانی که به زمین بازمی‌گردند، به مشکلات بینایی، تعادل، قدرت، هماهنگی و فشارخون دچار می‌شوند.
روی زمین ماهیچه‌های بدن انسان دربرابر جاذبه مقاومت می‌کنند؛ اما در فضای بدون جاذبه، ماهیچه‌ها ضعیف می‌شوند و فضانوردان جرم ماهیچه‌ی خود را از دست می‌دهند؛ درنتیجه در شرایط ریزگرانش، ممکن است فضانوردان در کمتر از ۶ ماه، ۵۰ درصد از جرم ماهیچه‌ی خود را از دست بدهند. در فضا، به‌دلیل افزایش دفع مواد معدنی بدن تراکم استخوان‌ها ماهانه ۱ درصد کاهش می‌یابد؛ در‌حالی‌که نرخ اتلاف استخوان افراد مسن روی زمین، تقریبا ۱ درصد در سال است. به‌همین‌دلیل، فضانوردان درمعرض خطر پوکی شدید استخوان قرار می‌گیرند که می‌تواند به شکستگی و قوز منجر شود؛ درنتیجه، خطر سقوط ۴۰ درصد و خطر شکستگی لگن ۲۵ درصد و به‌طور کلی خطر مرگ، ۸۲ درصد افزایش می‌یابد.
هوش مصنوعی و فضانوردان
در سالی که گذشت (2019)، TRISH مجوز پژوهشی به‌نام ASTRO3DO (ترکیب بدن منعطف دربرابر فضا و تحلیل شکل بدن برای مأموریت‌های طولانی‌مدت) را به دکتر جان شفرد، از مؤسسه‌ی بهداشت دقیق هوش مصنوعی (AI-PHI) در مرکز سرطان دانشگاه هاوایی داد. این پژوهش شامل همکاری بین AI-PHI و ناسا و UCSF است. دکتر جان شفرد، هم‌بنیان‌گذار و پژوهشگر ارشد AI-PHI، در سراسر جهان به‌خاطر تخصصش در تحلیل تصاویر پزشکی با هوش مصنوعی به شهرت رسیده است.
هدف بررسی ASTRO3DO توسعه‌ی روش‌های سودمند به‌منظور کمک به آماده‌سازی فضانوردان برای سفرهای فضایی طولانی‌مدت مثل سفر ناسا به مریخ است. این تیم مشغول طراحی اسکنرهای نوری سه‌بعدی است که از هوش مصنوعی برای نظارت بر ترکیب بدنی فضانورد در فضا استفاده می‌کند. هدف شناسایی عملکرد بهینه و امکان‌پذیری دوربین‌های نوری سه‌بعدی برای جمع‌آوری نماهای مختلف بدن و بررسی دقت ترکیب کلی بدن ازطریق روش نور سه‌بعدی است. تیم پژوهشی ASTRO3DO روش‌های نوآورانه‌ای را توسعه می‌دهد که تهدیدهای سلامتی و عملکرد انسان را کاهش می‌دهند و روش‌های بهینه‌ای برای نظارت به فضانوردان ارائه می‌کنند و به آن‌ها در اندازه‌گیری و جرم استخوان‌ها و آماده‌سازی برای مأموریت‌های اکتشافی طولانی‌مدت کمک می‌کنند. فضانوردانی که از مأموریت‌های فضایی طولانی‌مدت بازمی‌گردند، دچار مشکلاتی مثل سارکوپنیا (کم ماهیچگی) و سوء‌هاضمه و حتی پوکی استخوان می‌شوند که به شکستگی لگن یا ستون فقرات و قوز منجر می‌شود.
